لطفاً اقدام بفرمایید!

به نام خدا...

این ماه هفته ای یک بار درمانگاه ام.اس (MS) داشتیم و توی دو ساعت 30 تا 40 تا بیمار می دیدیم... ام.اس چند تا خط درمانی دارد یعنی متناسب با شدت بیماری از داروهای خط اول تا سوم (ضعیف تا قوی و قوی تر) استفاده می کنیم... خوراکی و تزریقی... و در بلاد کفر مثل چی (تراکتور!) دارند روی درمانش کار می کنند...

بعضی ها به درمان پاسخ خوبی داده بودند و علی رغم ابتلا به این بیماری، در طی چندین سال، به مشکلات جدی برنخورده بودند و همسر و فرزند و شغل داشتند... و بعضی ها هم پاسخ نسبی داده بودند و با عوارض بیماری روزگار می گذراندند... اما یک ویژگی مشترک داشتند... آن هایی که پیگیری درمانشان بودند، زمین گیر نشده بودند ولی... ولی بودند بیمارهایی که درمانشان را قطع کرده و با مشکلات پیچیده حرکتی و حسی و شناختی آمده بودند درمانگاه و... و واقعاً چه می شد گفت...

در یکی از روزهای پیش رو، یک شرکت دارویی دعوتمان کرده برای معرفی داروی جدید ضد ام.اس خود، به نام ocrelizumab، که در واقع آخرین و قوی ترین خط درمانی تایید شده در دنیاست... و حاصل تلاش دانشمندان آن وری و کپی کاری بچه های این وری ست!...

از خیلی وقت پیش (از همان موقع که استاژر دونی بودم و البته هنوز هم رزیدنت اویل دونی هستم)، فکر می کردم عمر این طب مدرن ما نهایتاً 300 سال است و قبل از آن هزاران سال بشر با طب دیگری جلو می رفته و اصلاً شاید درمان های قطعی با شیوه و نگاه دیگری وجود داشته باشند که فراموش شده یا فراموشانده شده اند! و هر از گاهی ویر این سوال می افتد به جانم و اذیتم می کند، مخصوصاً برای بیماری هایی مثل ام.اس و تشنج و...

نه می توانم بگویم که ما (اطبای مدرن) درمان قطعی داریم و نه می توانم به اطبای کهن اعتماد کنم... نمی دانم سریال پزشک دهکده را یادتان هست یا نه؟... یک جاهایی دکتر کوئین (همان خانم دکتر دهکده) وقتی اثربخشی داروی سرخ پوست های منطقه شان (همان ابر سفید و اینا) را می دید، ازشان کمک می گرفت و حتی جایی در شهر جلوی همکارانش ایستاد و داروی سرخ پوست ها را با شجاعت معرفی کرد و البته مورد تمسخر و نیشخند و توهین هم قرار گرفت... (مقاومت اولیه نسبت به حرف حق)

حالا قضیه اینجاست، یک دعوای دائمی بین ما و اطبای کهن که مدام نسخه غذایی سرد و گرم برای این و آن می پیچند، وجود دارد و ما را متهم به پیروی از از طب صهیونیستی می کنند (البته شکی نیست که شرکت های دارویی مادر، به دست یهودی ها اداره می شوند)... خب برادران و خواهران یک لطفی بکنید و نمونه های درمان شده تان را نشان دهید، باور کنید ما دلمان می خواهد بیمارها به درمان قطعی برسند، وگرنه گفتن چند تا نسخه از گیاهان دارویی و انتشارشان در فلان کانال تلگرام که نشد حرف علمی...

پزشکی از آن علوم قابل اندازه گیری ست، یعنی می توانی به قول خودمان همه چیزش را بکنی توی لوله آزمایش و بگویی چه چیزی چقدر خوب و چقدر بد است... کشور چین که حالا حرفی برای گفتن در زمینه طب سنتی دارد، برای اثبات کاربردی بودن طبش دست به تحقیق و اندازه گیری اثربخشی داروهای طب کهن خودش زد و در قالب مقاله های علمی منتشرشان کرد و نمونه های واقعی درمان شده ارائه داد... آنقدر این کارها را کردند که بعضی از روش های درمانی شان دارد ریز ریز وارد همین کتاب های مثلاً مدرن و رفرنس ما می شود...

حالا از دوستان طب سنتی مان هم همین انتظار می رود که به جای بیانیه صادر کردن های مداوم علیه وزارت بهداشت، آستین بالا بزنند و وارد مطالعه های علمی شوند و نتایج کارشان را منتشر کنند... باور کنند که اگر به نتایج بهتری رسیدند نه فقط پذیرش داخلی که پذیرش جهانی خواهد داشت... حالا میل خودشان...

به هر حال حرف حق (با در نظر گرفتن مقاومت اولیه همیشگی) همه جا خواهان دارد...

 

 

 

رزیدنت شدن یا نشدن

به نام خدا...

سال یک ها آمدند، و ما در حال دگردیسی از سال یک به دو هستیم... چون بچه های جدید تا اواسط آذر مُهر ندارند، هم وظایف جدید سال دویی به عهده مان هست هم وظایف سال یکی...

سال یک، سخت بود و سخت گذشت، با ماهی 12 تا کشیک سی و خرده ای ساعته... یا خواب بودیم یا کف اورژانس  و بخش در حال دویدن... (بخوانید سگ دو زدن)

سختی های کشیک و رزیدنتی به کنار... چشم باز کردم دیدم موهای پدرم سفید تر شده وشانه های مادرم افتاده تر و من توی این یک سال با اینکه خانه شان یک خیابان آن طرف تر است، نتوانستم درست و حسابی ببینمشان...

سهم من هم از اربعین و محرم امسال خلاصه شده به چند تا عکس و کلیپ توی گوشی و لپ تاپم و گریه هایی از سر حسرت نبودن توی متن این اتفاقات...

 

یعنی رزیدنت شدن ارزشش را داشت؟  

 

امید... این منو نگه می داره...

 

 

سیاه و سفید دوست داشتنی

به نام خدا...

گاهی دوز بعضی چیزها توی خون آدم پایین می آید و خودت هم متوجه می شوی... ساده ترین مثالش وقتی ست که دلت می خواهد چیپسی یا پفکی بخوری و به شوخی می گویی: «پفک خونم افتاده! برم سر کوچه بخرم و بیام...». البته گفتم که این ساده ترین و دم دستی ترین مثالش بود، از شکم گفتم که برای همه آشنا باشد!

گاهی اما دوز چیزهای دیگری هم توی خون پایین می آید ولی چون باعث قار و قور شکم نمی شود یا جایی از دست و پا را به درد و خارش نمی اندازد و یا دهان را خشک نمی کند، متوجه شان نمی شویم...

جمعه فیلم «غلامرضا تختی» را توی سینما دیدم، از همان اول فیلم بغض داشتم، واقعاً از همان اول فیلم، چرایش را نمی دانستم. بعضی لحظات چشمم نم می زد و اشکم سرازیر می شد... خیلی وقت بود از دیدن آدمی که هم مرام داشته باشد و هم زور بازو، بی نصیب مانده بودم...

توی قصه ها و تاریخ این مدلی اش را شنیده یا خوانده بودم، مثل حضرت عباس که از مرام و زور بازو و وفاداری اش بارها برایمان گفته اند و اصلاً همین شاید اشکمان را در می آورد، اما «دیدن» این صفات روی پرده سینما تا به حال برایم محقق نشده بود. تازه فهمیدم حسابی قهرمان خونم افتاده بود... نیاز داشتم به «دیدن» یک پهلوان...

فیلم «غلامرضا تختی» را به شدت پیشنهاد می کنم ببینید و دست اطرافیانتان را هم بگیرید و با خودتان ببرید به دیدن پهلوان... باور کنید تختی خونمان افتاده...

چند نما از فیلم

 

کانتری

محمد، داداشم، هر موقع به آهنگ های فلشم، توی ماشین گوش می دهد می گوید: « تو اگه آمریکا به دنیا میومدی از اینایی می شدی که می نشستن یه گوشه و هی گیتار می زدن، کنار خیابون، لب جاده، توی کافه و... ».

سرچ کردم توی اینترنت درباره این سبک از آهنگ های لوک خوش شانسی، فهمیدم بهش می گویند: «سبک کانتری».

این هم یک نمونه:

Crazy Love

هاجر

«از صبح صدای انفجار قطع نشده. تا حالا دو بار آمده اند سراغ مادرم که به گورستان برود. مادرِ هیچ کدام از بچه های خرمشهر، در شهر نماده اند و غیر مادرم، مادر دیگری نیست. همه او را بالای سر شهدا می برند تا برای آخرین وداع، یک مادر شاهد باشد. این سومین بار است برای امروز که دنبال مادرم آمده اند... چقدر این چند روز، مادرم مادری کرده... شاید چون اسمش هاجر است...»

توی پارکینگ بیمارستان پشت فرمان ماشین منتظر همسرم بودم و همشهری داستان بهمن ماه را می خواندم، چشمم نم زد وقتی چند خط بالا را می خواندم.

 

برش هایی از آینده از نگاه یک رزیدنت

به نام خدا...

تصورم از مطب آینده ام یک اتاق در طبقه دوم یک ساختمان قدیمی در انتهای یک کوچه نه چندان شناخته شده با یک پنجره خیلی بزرگ  به سمت یک حیاط با دیوارهای آجری و یک بالکن با چند تا گلدان رنگارنگ است... هیچ ساختمان بلند و چندین طبقه ای نسبت به اتاق و حیاطم دیدی ندارد و  به همین خاطر پرده پنجره را همیشه کنار زده ام و نور هم به اندازه کافی هست... به رشته ام احاطه کافی دارم و تشخیص هایم خوب است اما سرم اصلاً و ابداً شلوغ نیست... چند تایی جزوه و کتاب نوشته ام که به درد کسی خورده... پزشکی و غیر پزشکی قاطی... تجارتی راه ننداخته ام و کیسه ای هم ندوخته ام... زندگی ام ساده است... ساده ساده ساده...

چند روز پیش موقع رفتن از آی.سی.یو به درمانگاه به استادم گفتم: «من اومدم این رشته که محقق بشم و بتونم pattern بعضی چیزا رو عوض کنم... می تونستم برم یه رشته پول ساز یا یک رشته راحت و بدون کشیک ولی حالا اینجام...»

اگر چه بعد از اتمام عملیات های  احیای ناموفق و مردن بیمارانی که آسیب های شدید مغزی دیده اند و همراهش چندین مشکل دیگر هم دارند برایم آنچنان ناراحت کننده نیست ولی هنوز هم از دیدن رنج و درد مریض هایی که سال هاست گرفتار یک عارضه و بیماری اند رنج می کشم و بعد آینده ای را تصور می کنم که بیمارستان ها متروک شده اند، خاک کهنه و چند ساله، روی همه دستگاه ها و تخت ها نشسته... صدای پیجر بیمارستان که دکتر فلانی را به فلان بخش می خواند مدت هاست که خاموش شده... تخت ها و برانکارد ها مستهلک و زنگ زده گوشه ای رها شده اند...  خبری از دویدن،عرق ریختن، خون و رنج نیست... آن وقت دیگر سنی از من گذشته و توی راهروهای غرق در سکوت همین بیمارستان ها قدم می زنم و یادم می آید که قبلاً چه در سرم می گذشت و آرام لبخند می زنم که: «دیدی بالاخره این روز اومد... بدون مریضی... بدون درد... بدون زخم و بدون ناراحتی... » و البته دیگر دانشی فراتر و چندین سطح بالاتر از چیزی که کسب کرده ام به وجود آمده که نمی دانم از حالا بگویم اسمش چیست و من را تبدیل کرده به یک نقطه غیرقابل دیدن و فراموش شده در گوشه ای از کتاب کهنه تاریخ پزشکی...

 

 

دو نذر متفاوت

به نام خدا...

کلمه «نذر» که به گوشمان می خورد گزینه هایی ناخودآگاه به ذهنمان می رسد که احتمالاً اولین هایش شامل خوراکی ها می شود... سه پیشنهاد اولی که همین الآن توی ذهن خودم آمد قیمه، آب و شربت هستند... دوران بچگی خودم را هم به یاد می آورم که همراه برادرم، شله زردهایی را که پدر و مادرم روز تاسوعا می پختند توی سینی های دایره ای می گذاشتیم و میان همسایه ها و رهگذران محله مان تقسیم می کردیم و واقعاً چه صفایی داشت... از صبح زود بیدار شدن و به پا کردن بساط دیگ و اجاق و آمدن عمه ها و مادربزرگ و نظارت مو به موی بابا روی پخت بگیر تا صلوات فرستادن ها و زیارت عاشورا خواندن ها و باز هم دقت بابا روی درست ریختن شله زردها داخل ظرف هایشان...

به تمامی نذرهای خوراکی احترام می گذارم و همینکه اشخاصی حاضر شده اند تا از مالشان بگذرند و غذایی، چه اندک چه بسیار، تهیه کنند، ارزشمند و محترم است... اما چند سال پیش از یک نفر شنیدم که می گفت بیشتر فکر کنید و گاهی دست به نذرهای متفاوت هم بزنید... توی این پُست از دو نذر متفاوت می نویسم. یکی را انجام داده ام و دومی را اگر خدا بخواهد در روزهای آینده انجام خواهم داد...

اول. زمستان 94، اواخر دوران طرحم بود و باید کلی تشریفات اداری را طی می کردم تا از سیستم بهداشتی_درمانی شهری که تویش مشغول به کار بودم جدا شوم... یادم می آید جمع آوری امضا از این واحد و آن واحد دوندگی داشت... دو امضای آخر مربوط به واحد حراست و رئیس شبکه می شد که یکی شان مرخصی و دیگری در شهر مجاور بود... باید تا پایان وقت اداری امضاها را می گرفتم تا فردا با کامیونی که هماهنگ کرده بودم اسباب و اثاثیه مان را ببریم به یک استان و شهر دیگر... وقت تنگ بود و نگران بودم از اینکه امضاها بماند برای بعد... در دلم نذر کردم اگر امضاها جور شود توی یکی از خانه های بهداشت که داشت نوسازی می شد چهار درخت بکارم یا پولشان را به بِهوَرز آنجا بدهم که خودش بکارد... خدا را شکر که تا پایان وقت اداری همان روز، برگه امضاها کامل شد...

دوم. سال قبل، مشکلی برای یکی از عزیزانم پیش آمد که تشخیصش برای من که پزشک عمومی بودم سخت بود ولی در هر حال چیزی که به ذهنم می رسید بیماری خوبی نبود... سرگشته و حیران و ناراحت بودم... کتاب هایم را گاهی آرام و گاهی با پریشانی ورق می زدم که چیزی دستگیرم شود اما به نتیجه رضایت بخشی نمی رسیدم... شماره ها و مشخصات متخصصین مربوطه را توی اینترنت سرچ می کردم و گاهی از اطرافیان می پرسیدم... بالاخره نوبت گرفتم و قبل از رفتن به مطب متخصص، نذر کردم که اگر نتیجه معاینات و آزمایشات خوب بود خانه ای را که توی شهر کوچکمان داشتیم برای یک سال به یک زوج جوان تازه ازدواج کرده، رایگان اجاره دهم... یادم می آید که آقای دکتر متخصص بعد از شنیدن صحبت هایم با یک معاینه ساده، خنده ای کرد و گفت: «هیچی نیست!» و چقدر دلم آرام شد... حالا، فردا پس فردا عازم شهرمان هستم که نذرم را ادا کنم... انشاالله...

پ.ن: برای نذر دومم این را اضافه کنم که خانه من و همسرم یک واحد آپارتمانی 90 متری ست در یک شهر کوچک که طبق آخرین چیزی که شنیدم 135 میلیون تومان می ارزد و حالا به خاطر اینکه دانشجوی تخصص (رزیدنت) هستیم توی یک شهر بزرگ مستاجریم، پس انداز پولی ام بیشتر از 4 میلیون تومان نیست و ماشینم یک پژو 405 است... این ها را نوشتم تا بگویم یک پزشک پولدار و بی عار و سرمست از ثروت مالی نیستم.... پس توصیه می کنم به آن هایی که چندین خانه و زمین برای خودشان و ورثه شان جمع کرده اند و بی استفاده رهایشان کرده اند، دست بقیه را هم بگیرند... از خانه ها و زمین های خالی تان استفاده کنید و این آیات را از سوره همزه به خاطر بسپارید:

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ «1»

الَّذِی جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ «2»

یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ «3»

کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ «4»

وَ ما أَدْراکَ مَا الْحُطَمَةُ «5»

نارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ «6»

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ «7»

إِنَّها عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ «8»

فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ «9»

«1» واى بر هر عیب جوى طعنه زن

«2» آنکه مالى جمع کرد و شماره‌اش کرد

«3» او خیال مى‌کند که اموالش او را جاودان ساخته است

«4» چنین نیست (که مى‌پندارد) قطعاً او در (آتش) شکننده‌اى افکنده شود

 «5» و تو چه دانى که (آتش) خُرد کننده چیست؟

 «6» آتش افروخته الهى

 «7» که بر دلها راه یابد

 «8» آن آتش بر آنان فرو بسته شده (و راه گریزى از آن نیست.)

 «9» در ستونهایى بلند و کشیده

 

 

چند حاشیه نگاری بر عقرب ها!

به نام خدا...

خرداد 96، سومین شبی که توی یک درمانگاه در یک سرزمین بسیار بسیار دور، بیتوته بودم؛ اولین مواجهه من با بیمار دچار عقرب گزیدگی رخ داد و آنجا بود که دیدم عقرب چه شکلی و چه قدری ست! مرده بود و کوچک تر از چیزی بود که فکر می کردم، زرد و قهوه ای، اندازه دو بند انگشت، با دست هایی انبری و یک دم وا رفته... آن شب را با راهنمای داخل جعبه پادزهر و کتابی که همراهم بود گذراندم...

بعد ها عقرب های زنده و مرده بیشتری دیدم و دانستم بعضی هایشان بی خطر، بعضی بسیار خطرناک، بعضی دارای پادزهر، بعضی بدون درمان قطعی، بعضی بسیار کوچک و ظریف و بعضی هم بسیار درشت و توپر هستند... کم کم تجربه ام در درمانشان بالاتر رفت و تقریباً دیگر از دیدن بیمار دچار عقرب گزیدگی و اینکه چطور درمانش کنم مضطرب نمی شدم... اما عقرب و نیشش توی آن منطقه حواشی جالبی داشتند!

توی منطقه مذکور یک پیرمرد و دخترکی بودند که بهشان می گتند زهرکِش... بومی های آنجا قبل از آوردن بیمار دچار عقرب گزیدگی به درمانگاه یا بیمارستان، او را پیش این زهرکش ها می بردند تا درمان اولیه را انجام دهند! و بعد می آوردند پیش من تا پادزهر شرکت رازی و هیدروکورتیزون و سرم و چند تا چیز دیگر را تزریق کنم... حالا کار جناب زهرکش چی بود؟ یک وِرد می خواند و بعد فوت می کرد به محل گزش و از زهری که در خون بیمار در گردش بود خیلی محترمانه درخواست می کرد که: «ای زهر از بدن فلانی برو بیرون!» و البته با این روش مؤثر درمانی یکی دو نفری را هم راهی دیار باقی کرده بودند ولی عجبا که مردم باز هم سراغشان می رفتند! و این جمله تکراری را هم مدام ازشان می شنیدم که: «بردیمش پیش زهرکش، دیدیم خوب نشد، آوردیمش پیش تو!»...

با یکی از اهالی که صحبت می کردم می گفت: «این ها زهرکِش های قلابی هستند! و زهرکِش های قدیمی عقرب را زنده یا مرده می گرفتند، پودر می کردند و می خوردند! با عقرب ها بازی می کردند و گزیده نمی شدند! و هرکس بهشان مراجعه می کرد محل گزش را باز می کردند و خونش را می مکیدند!... این جدید ها الکی اند!... تازه آن قبلی ها حتی از غیب، جای عقرب ها را هم بهمان می گفتند که کجای خانه مخفی شده اند! »... به هر حال خودم که این تیم درمانی (!) زهرکِش را حضوری ملاقات نکردم و معلوم بود شیاد هستند ولی در مورد آن قدیمی ها و داستان هایی که از منابع موثق درباره شان شنیدم حدس می زنم کار اصلی شان رمالی و جن گیری بوده که خب این هم کُفر است و طبیعتاً با این شیوه جن بازی، کارشان از این نسل جدید کثیف تر بوده... بگذریم...

یک شب توی اورژانس بیمارستان همان منطقه خانواده ای که بیمار عقرب گزیده شان را آورده بودند، یک قوطی کِرِم دست هم گذاشتند روی میزم، معمولاً عقرب ها را می گذاشتند توی قوطی کبریت یا لای یک تکه پلاستیک یا پارچه می پیچیدند و می آوردند تا از قیافه اش بهشان بگویم خطرناک است یا نه، تا خواستم در قوطی را باز کنم گفتند: «مواظب باش! زنده ست!»... خلاصه بعد از وصل کردن سرم و داروها، با بچه های بیمارستان دور قوطی جمع شدیم و بالاخره تکنسین رادیولوژیمان که آدم ریسک پذیری بود حاضر شد در قوطی را باز کند و با پَنس عقرب را بیرون بیاورد...

چشمتان روز بعد نبیند، عقرب زرد بسیار بزرگ و بادی بیلدینگی داخل قوطی بود که دهان همه مان از دیدنش باز ماند، لای دو شاخه فلزی پنس دست و پا می زد و مدام انبرک هایش را باز و بسته می کرد و فکر کنم داشت فحشمان می داد!... خیلی سریع انداختیمش داخل یک شیشه خالی و بعد از اینکه حسابی نگاهش کردیم از همراهان بیمار پرسیدیم که اصلاً چطور توانسته اند این موجود را سالم و زنده بگیرند که گفتند: «ما اینیم دیگه!»... از طرف واحد مبارزه با بیماری ها برایمان قوطی های کوچک شیشه ای می آوردند تا عقرب ها را داخل آن ها بیندازیم... یک فُرم مخصوص عقرب گزیدگی هم برای هر بیمار و عقربش پر می کردیم و همراه آن شیشه ها به واحد نام برده تحویل می دادیم تا تحلیل آماری کنند... اما شیشه های استاندارد این کار برای این عقرب زرد خفن خیلی کوچک بودند و مجبور شدیم بیندازیمش داخل ظرف نمونه ادرار که بزرگ تر بود و رویش الکل ریختیم که بفرستیم برای واحد بیماری ها...

شاید سؤالی که برای شما پیش بیاید این است که چطور شرکت هایی مثل رازی یا پاستور، پادزهر ضد عقرب می سازند؟...تابستان سال قبل بود که از طرف شرکت رازی یا شاید هم پاستور، حدود 100 تا قوطی پلاستیکی نوشابه تک نفره که روی درشان یک سوراخ داشت برایمان فرستادند و گفتند: «بین اهالی آنجا توزیع کنید تا فلان عقرب را برایمان بگیرند و بفرستید تا ما رویشان کار کنیم... و هر عقربی هم 1000 تومان (باورتان می شود؟) به یابنده می دهیم!» که البته این شیوه جمع آوری همان روزهای اول شکست خورد چون عقرب ها داخل آن قوطی های نوشابه بیشتر از چند ساعت دوام نمی آوردند و می مردند و هم اینکه کمتر کسی برای هزار تومان راضی می شد دنبال عقرب برود... خلاصه نفهمیدم بالاخره چه کار کردند، ما فقط به شان اطلاع دادیم که نشد بگیریم اخوی...

خلاصه اینکه عقرب ها داستان و حاشیه زیاد داشتند... این هم عکسی از طاقچه نگهداری شیشه های حاوی عقرب توی اورژانس، پرستارها کلی مدل و چینش بهشان دادند و عکسی ازشان گرفتند به یادگار...

 

 

بسته پشنهادی (سه: هر چی بلدی رو کن جوجه!)

 

به نام خدا

...

همین یک ماه باقی مانده تا شروع رزیدنتی را گذاشته ام برای استراحت و طبیعتاً برای گذرانش دنبال سرگرمی بوده ام مثل کتاب، سخنرانی، بازی و... و در این ده روز گذشته با یک  پدیده جذاب مواجه شدم که شروعش از یک سایت و کانال آپارات بود... پدیده ای به اسم بازی های رومیزی (Board Game)... شاید بگویید خب همه ما منچ، مار و پله، تخته، راز جنگل و خیلی عناوین دیگر را می شناسیم و لذتش را برده ایم... اما قضیه این بار در مورد بازی های رومیزی با یک ظاهر و روش جدید است...

بازی های رومیزی جدید می توانند خیلی خیلی متفاوت تر و حتی لذت بخش تر از چیزی باشند که قبلاً با منچ و مار پله تجربه کرده ایم، طوری که حین بازی هر کدام از این بورد گیم های نسل جدید با آدم های مختلف (کودک، نوجوان، جوان و میانسال)، در یک نتیجه گیری که همگی هم بر زبان آوردیم اشتراک داشتیم: «اینا چجور به ذهنشون رسیده همچین چیزی بسازن؟!»

در ادامه سه تا از بازی هایی را که ایرانیزه شده نمونه های خارجی هستند و برای ورود به سرزمین جومانجی ها مناسب می دانم برایتان معرفی می کنم، باشد که همگی از آن موبایلمان فاصله بگیریم، دور بازی جمع شویم و توی سر و کله هم بزنیم تا شاید رستگار شویم!...  خب رفیق، هر چقدر فکر، حیله، تجربه، استراتژی، بدجنسی، شادی، غم و هیجان داری بریز وسط که بازی شروع شده...

اول. بازی « ژرفاب »:

این بازی توسط نشر بابُرکا (مخفف عبارت بازی با بُرد و کارت)، بر اساس یک بازی خارجی به اسم Deep Sea Adventure بازطراحی و تولید شده... روی جعبه نوشته شده از دو تا شش نفر... شما و رقیبانتان در این بازی یک زیردریایی مشترک دارید که باید از آن به عمق دریا شیرجه بزنید و گنج جمع کنید و هدف این است که سالم به زیردریایی برگردید تا امتیاز گنج های تصاحب شده را محاسبه کنید و طبعاً هر کس گنج های چرب تری جمع کرده برنده است...

اما نکته اینجاست که هم جمع کردن گنج و هم زنده برگشتن به زیردریایی به هیچ وجه (تأکید می کنم روی به «هیچ وجه») به این آسانی ها نیست! چرا که بر اساس قوانین بازی شما هر چقدر گنج جمع کنید، حرکتتان روی مسیر بازگشت به زیردریایی کندتر شده و علاوه بر این از اکسیژن «مشترک» شما و رقبایتان هم کاسته می شود! اینجاست که باید بین حرص برای به چنگ آوردن گنج ها، زنده ماندن خودتان و تلاش برای خفه کردن رقبایتان تعادل برقرار کنید!... من که در چند دور بازی با همسرم و پدرم، زیر آب ماندم و خفه شدم!... ژرفاب دقیقاً شما را با طمع تان بازی می دهد... تجربه اش کنید...

این هم فیلم نقد و بررسی بازی ژرفاب توسط کانال رومیز در آپارات...

 

 

دوم. بازی « گلوکز »:

این بازی توسط نشر نهالک بر اساس یک بازی خارجی به اسم Wazabi بازطراحی و تولید شده... اگر چه روی جعبه نوشته شده دو تا شش نفره ولی عملاً برای لذت بردن از آن باید حداقل سه نفر باشید و اگر چه تم و تصویرسازی روی جعبه به نظر کودکانه می آید اما برای هر سنی، به خصوص بزرگ تر ها، جذاب است!... این بازی بر پایه حال گیری از رقبایتان طراحی شده و باید تا می توانید حالشان را بکنید توی قوطی! و طبیعتاً آن ها هم در تلاش برای جبران حرکات شما برمی آیند و نمی گذراند خیلی خوشحال باشید!

داستان بازی در مورد چند تا بچه تپل است که می خواهند قند خوردن (قند=گلوکز) را کنار بگذارند که به این سادگی ها نیست... شما در نقش بچه های تپل، تعدادی قند (تاس) و تعدادی کارت در ابتدای بازی دریافت می کنید که البته روی تاس ها به جای عدد یا نقطه، چند نشانه حک شده که شما را مجبور به کاری می کند... هدف این است که هر کدام از بازیکنان تا می توانند از شر تاس هایشان (قندهایشان) خلاص شوند و هر کس زودتر دستش خالی شود برنده است... بسته به میزان بدجنسی خودتان و رقبایتان زمان بازی متغیر است و حتی یک دور سه نفره ممکن است بالای یک ساعت هم طول بکشد... این را هم تجربه کنید...

این هم فیلم نقد و بررسی بازی گلوکز توسط کانال رومیز در آپارت:

سوم. بازی « گوهر نشان » :

این بازی هم توسط نشر بابُرکا بر اساس یک بازی خارجی به اسم Splendor بازطراحی و تولید شده... روی جعبه نوشته شده دو تا چهار نفره و به نظرم برای سن نوجوان و به بالا مناسب تر است...توی این بازی خبری از تاس نیست و آن چیزی که شما را می تواند برنده بازی کند هوش در پیش بینی حرکات رقیب، ذات بازاری داشتن، اندکی شانس و باز هم فاکتور بدجنسی است!

ماجرای بازی، تلاش برای خریدن تابلوهای نقاشی معروف به کمک جواهر و سکه است و با خریدن تابلوها، هر بازیکنی که بتواند زودتر به یک امتیاز مشخص (مثلاً پانزده) برسد برنده است... طبیعتاً خرید تابلوها به سرعت و آسانی امکان پذیر نیست... شما باید یک چشمتان به جواهر و سکه های دست خودتان باشد، یک چشمتان به منابع رقبایتان و یک چشمتان هم به تحرکات و تصمیمات احتمالی شان (می دانم شد سه تا چشم!)  تا قبل از آن که بتوانند حرکت مورد نظرشان را پیاده کنند و تابلویی یا گوهری را به دست آورند، شما پیش دستی کنید و نقشه شان را خراب کنید... این بازی را هم دوست داشتم اما از آنجایی که ریاضی بنده و حس بازاریابی ام با یاکریم هایی که لب پنجره مان می نشینند فرق ندارد، هر بار با کسی بازی کردم باختم!... این بازی را هم تجربه کنید...

این هم فیلم نقد و بررسی بازی گوهرنشان توسط کانال رومیز در آپارات

اگر علاقمند شدید تا بیشتر در مورد بازی های رومیزی نسل جدید بدانید، از نقد و بررسی شان گرفته تا راهنمایی برای ساخت شان و حتی پیدا کردن کافه هایی که بر پایه ارائه «بازی های رومیزی و قهوه» تأسیس شده اند به این سایت ایرانی سر بزنید:

http://roomizgames.ir

این هم کانال آپاراتشان:

https://www.aparat.com/Roomiz

 

البته بازی های ایرانی عالی و سرگرم کننده دیگری هم مثل استوژیت، جالیز، قلمروی ستارگان، دژ، لوتوس، پی شوم، شب مافیا و... هم هستند که چون ندارمشان و تجربه بازی کردنشان را هم نداشته ام چیزی در موردشان نگفتم اما می توانید در سایت و کانال آپارت «رومیز» درباره شان بیشتر بدانید...

راستی یک نکته حاشیه ای: یک بازی ایرانی و بسیار توصیه شده و البته گران قیمت به اسم «زار» جدیداً وارد بازار بازی های رومیزی شده که تم جن گیری و رمل و اسطرلاب دارد... در زیبایی بازی، طبق گفته دیگران، جای شکی نمانده اما خواستم بدانید طبق شنیده ها حتی نگاه کردن به خطوط رمل و اسطرلاب اثرات وضعی دارد و گویا توصیه نمی شود...  

در نهایت هدفم از نوشتن این پست نشان دادن یک راه ساده و سرگرم کننده برای فاصله گرفتن از تنهایی دنیای بی سر و ته مجازی و دور هم جمع شدن و لذت بردن بیشتر در مهمانی های خانوادگی و دورهمی های دوستانه و حتی دونفره بود... امیدوارم بازی کنید و حالش را ببرید و البته حال رقبا را هم بگیرید!  :)

 

Resident Evil!

به نام خدا...

با آمدن نتایج کنکور دستیاری (تخصص)، تقریباً پرونده دوره پزشکی عمومی هم در زندگی من بسته شد... و حالا راهی دوران رزیدنتی (resident) تخصص مغز و اعصاب (نورولوژی) می شوم... از سال 93 تا الآن در شمال، مرکز و جنوب کشور کار کرده ام... به عنوان پزشک خانواده، پزشک کشیک درمانگاه و اورژانس بیمارستان... آدم ها، اتفاقات، مکان ها، تجربیات و خاطرات خوب و بد زیادی داشت... بدهایش کم رنگ تر شده اند و خوب هایش همانطور پر رنگ مانده اند... اگر برآیندش را بخواهم بگیرم، مثبت بود... حالا می توانم همه این ها را بگذارم توی یک جعبه و بگذارم گوشه طاقچه ذهنم و هر از گاهی خاطره ای را بکشم بیرون و نگاهی کنم و لبخندکی بزنم...