مُرده شور ببرد این عبارات را!
به نام خدا...
پَچ (Patch)، یک بیمار بستری در بخش روان پزشکی به دلیل اقدام به خودکشی بود... پَچ از چراغ راهنمایی سر چهار راه بالا می رفت و خودش را سر و ته آویزان می کرد تا به شکلی متفاوت به عابران پیاده سلام کند!... پَچ توی همایش قصاب های شهرشان برای تبلیغ گوشت گاو شرکت می کرد و به گوشت مرغ فحش می داد!... پَچ در میانسالی وارد دانشکده پزشکی شد... توی بیمارستان، بیمارها را به اسمشان صدا می زد و دستشان را توی مُشتش می گرفت (چیزی که از دید استاد پیر و بقیه دانشجوها گناه کبیره بود!)...
پَچ عاشق پزشکی شد... پَچ عاشق همکلاسی اش شد... پَچ با پرستارها رفیق شد... پَچ لباس دلقک ها را می پوشید، از کاسه توالت پلاستیکی به عنوان کفش و از بالون اِنِما برای دماغ قرمز دلقکی اش استفاده می کرد تا بچه های بی موی بخش شیمی درمانی را بخنداند... پَچ با اسکلت کلاس آناتومی سر به سر همکلاسی هایش می گذاشت... پَچ کهنه سرباز جنگ جهانی را که توی تخت بیمارستان افتاده بود با چند تا بادکنک و یک تفنگ اسباب بازی می خنداند... پَچ پیرزن بیماری را که عاشق ماکارونی بود وسط حیاط بیمارستان توی استخر ماکارونی انداخت تا توی غذای مورد علاقه اش شنا کند!... پَچ، بیمار سرطانی بد اخلاقی را که می دانست مرگش حتمی ست و دکترها و پرستارها را کتک می زد، با لبخند، راهی دنیای دیگر کرد!...
پَچ درمانگاه ساخت... درمانگاهی رایگان و خنده آور!... پَچ خسته می شد، دارو کم می آورد، تجهیزات کم می آورد ولی باز هم می خندید... پَچ عشقش را از دست داد... عشقش مُرد... یکی از مریض ها، عشقش را کُشت... پَچ با پزشکی قهر کرد... پَچ با خدا دعوا کرد، گلایه کرد، داد زد، بغض کرد ولی خدا نشان داد که چقدر مخلوق روپوش سفیدش را دوست دارد...
پَچ برگشت... دوباره پزشک شد... دوباره شد دکتر «دلقک»، دکتر «خنده»... رئیس بیمارستان به خاطر «خندیدن» و «خوشحالی» از او به دادگاه عالی نظام پزشکی آمریکا شکایت کرد!... پَچ با کراوات قرمز و همان پیراهن گُل گُلی مسخره اش توی دادگاه شرکت کرد، همه به طرفداری از پَچ آمده بودند همه پرستارها، بیمارها، دوستان و حتی هم اتاقی های دیوانه اش در بیمارستان روان پزشکی... پَچ پیروز قطعی دادگاه شد...
پَچ... پَچ هانتر آدامز... از آن معدود پزشک هایی ست که قهرمان من در رشته و شغلم هستند... هنوز هم پای فیلم «Patch Adams» مخصوصاً موقع ارائه خطابه اش به دادگاه نظام پزشکی، گریه ام می گیرد... گاهی که دلم می گیرد یکی از راه های دلخوش شدنم، همین فیلم است...
و اما این روزهای بعد از امتحان رزیدنتی که بازار حساب و کتاب نمره ها داغ است و جوجه پزشک هایی که سال قبل رتبه خوبی آورده اند و هنوز یک مویشان سفید نشده مثل پیری جهان دیده مشاوره می دهند، به تهوع آورترین شکل ممکن رشته ها را به «لوکس» و «غیر لوکس» تقسیم می کنند و معیارشان برای این خط کشی فقط درآمد بالا در قبال راحتی کار است... همین و فقط همین معیار!
اصلاً کاری به این ندارند که ته دل خودت به چه رشته ای علاقه داری و به این کاری ندارند که چقدر خود «پزشکی کردن» برایت مهم است یا نه؟... توی تقسیم بندی این جماعت، رشته هایی مثل «پوست» و «چشم» و «رادیولوژی» می شوند لوکس و رشته هایی مثل «گوش و حلق و بینی» و «اورولوژی» و «ارتوپدی» می شوند نیمه لوکس و «داخلی» و «جراحی» و «اطفال» و «زنان و زایمان» و «جراحی اعصاب» می شوند غیرلوکس و هر چه می ماند مثل «پزشکی اجتماعی» و «عفونی» و «بیهوشی» که دیگر هیچ! یعنی آفساید!
چند روز پیش یکی از همکارها از طریق تلگرام خدابیامرز پرسید: «با نمره ای که حساب کردی چه رشته ای می خوای بری؟» جواب دادم: «شاید اورولوژی» و پاسخ داد: «خوبه! لوکسه!» و همان لحظه دلم می خواست پیشم بود تا گوشی موبایلم را از عرض توی دهانش فرو کنم تا خیلی خیلی خیلی خوب و واضح بفهمد چقدر به این تقسیم بندی تهوع آور و این عبارات «لوکس» و «غیرلوکس» ارادت دارم...
توی این روزها... پَچ آدامزم آرزوست...
